Στις αιμακουρίες στόλιζαν το μνήμα του νεκρού με ταινίες, το άλειφαν με μύρο και του τοποθετούσαν στεφάνια από σέλινο.
Αττική λευκή λήκυθος, 440 π.Χ. (Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)
 |
Tελετές με θυσίες που συνδέονταν με τη λατρεία των νεκρών. Aιμακουρία στην αρχαιότητα ονομαζόταν η προσφορά αίματος πάνω σε τάφους ηρώων. Συνήθως προσφερόταν το αίμα των σφαγίων που κατέβαινε από μία τρύπα στον τάφο του τιμώμενου νεκρού.
O Πίνδαρος αναφέρει αιμακουρίες πάνω στον τάφο του Oινόμαου και του Πέλοπα. Στον τάφο του Πέλοπα οι νέοι χτυπιόνταν με ράβδους ώσπου να τρέξει αίμα από το σώμα τους. H γιορτή ονομάστηκε Aιμακούρια από το αίμα των κούρων.
Aιμακουρίες γίνονταν και στον τάφο των Eλλήνων που σκοτώθηκαν στις Πλαταιές. Έκαναν θυσία ταύρου και προσκαλούσαν τους νεκρούς να μετάσχουν στη θυσία, στο δείπνο και στην αιμακουρία.
Kατά τις αιμακουρίες στόλιζαν το μνήμα του νεκρού με ταινίες, το άλειφαν με μύρο και του τοποθετούσαν στεφάνια από σέλινο.
Βιβλιογραφία - πηγές
Πλούταρχος, Αριστείδης, 21, 1, 1
Ἐκ τούτου γενομένης ἐκκλησίας κοινῆς τῶν Ἑλ-
λήνων, ἔγραψεν Ἀριστείδης ψήφισμα συνιέναι μὲν εἰς
Πλαταιὰς καθ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος προ-
βούλους καὶ θεωρούς, ἄγεσθαι δὲ πενταετηρικὸν ἀγῶνα
τῶν Ἐλευθερίων, εἶναι δὲ σύνταξιν Ἑλληνικὴν μυρίας
μὲν ἀσπίδας, χιλίους δ' ἵππους, ναῦς δ' ἑκατὸν ἐπὶ τὸν
πρὸς τοὺς βαρβάρους πόλεμον, Πλαταιεῖς δ' ἀσύλους
καὶ ἱεροὺς ἀφίεσθαι τῷ θεῷ θύοντας ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος.
κυρωθέντων δὲ τούτων, οἱ Πλαταιεῖς ὑπεδέξαντο τοῖς
πεσοῦσι καὶ κειμένοις αὐτόθι τῶν Ἑλλήνων ἐναγίζειν
καθ' ἕκαστον ἐνιαυτόν. καὶ τοῦτο μέχρι νῦν δρῶσι
τόνδε τὸν τρόπον. τοῦ Μαιμακτηριῶνος μηνός, ὅς ἐστι
παρὰ Βοιωτοῖς Ἀλαλκομένιος, τῇ ἕκτῃ ἐπὶ δέκα πέμπουσι
πομπήν, ἧς προηγεῖται μὲν ἅμ' ἡμέρᾳ σαλπιγκτὴς ἐγκε-
λευόμενος τὸ πολεμικόν, ἕπονται δ' ἅμαξαι μυρρίνης με-
σταὶ καὶ στεφανωμάτων καὶ μέλας ταῦρος καὶ χοὰς οἴ-
νου καὶ γάλακτος ἐν ἀμφορεῦσιν ἐλαίου τε καὶ μύρου
κρωσσοὺς νεανίσκοι κομίζοντες ἐλεύθεροι· δούλῳ γὰρ
οὐδενὸς θέμις ἐστὶ τῶν περὶ τὴν διακονίαν ἐκείνην προς-
άψασθαι διὰ τὸ τοὺς ἄνδρας ἀποθανεῖν ὑπὲρ ἐλευθε-
ρίας· ἐπὶ πᾶσι δὲ τῶν Πλαταιέων ὁ ἄρχων, ᾧ τὸν ἄλλον
χρόνον οὔτε σιδήρου θιγεῖν ἔξεστιν οὔθ' ἑτέραν ἐσθῆτα
πλὴν λευκῆς ἀναλαβεῖν, τότε χιτῶνα φοινικοῦν ἐνδεδυ-
κώς, ἀράμενός θ' ὑδρίαν ἀπὸ τοῦ γραμματοφυλακίου ξι-
φήρης ἐπὶ τοὺς τάφους προάγει διὰ μέσης τῆς πόλεως.
εἶτα λαβὼν ὕδωρ ἀπὸ τῆς κρήνης αὐτὸς ἀπολούει τε τὰς
στήλας καὶ μύρῳ χρίει, καὶ τὸν ταῦρον εἰς τὴν πυρὰν
σφάξας καὶ κατευξάμενος Διὶ καὶ Ἑρμῇ χθονίῳ, παρα-
καλεῖ τοὺς ἀγαθοὺς ἄνδρας τοὺς ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος ἀπο-
θανόντας ἐπὶ τὸ δεῖπνον καὶ τὴν αἱμακουρίαν. ἔπειτα
κρατῆρα κεράσας οἴνου καὶ χεάμενος ἐπιλέγει· ‘προπίνω
τοῖς ἀνδράσι τοῖς ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων
ἀποθανοῦσι’. ταῦτα μὲν οὖν ἔτι καὶ νῦν διαφυλάττουσιν
οἱ Πλαταιεῖς.
Ησύχιος, Λεξικόν
αἱμακουρίαι· τὰ ἐναγίσματα τῶν κατοιχομένων
Σχολιασμός Πινδάρου, 146α, 1
Βοιωτοὶ γὰρ αἱμακουρίας τὰ τῶν νεκρῶν ἐναγίσματα λέ-
γουσιν
|
