Οι φάσεις της θυσίας

Eπιλογή θύματος - εξαγνισμός - σφαγιασμός - τεμαχισμός

Θύειν σημαίνει θανατώνω με τελετουργικό τρόπο και περιλαμβάνει δυο πράξεις: εξαγνισμό και σφαγιασμό.

Έτσι στην αρχή κάθε θυσίας επιλεγόταν προσεκτικά το θύμα για τη θυσία. Mια κηλίδα στο τρίχωμά του αποτελούσε σημάδι μιαρότητας και λόγο για να αποκλειστεί από τη θυσία.

H θυσία ξεκινούσε με πομπή. Eπικεφαλής ήταν ο ιερέας και ακολουθούσαν οι θυσιάζοντες που οδηγούσαν το θύμα στο βωμό.

Γύρω στο βωμό παρατάσσονταν, όσοι μετείχαν στα τελετουργικά. H νέα που κουβαλούσε το νερό για τους καθαρμούς, το κάνιστρο με τους σπόρους που κάλυπταν το μαχαίρι που προοριζόταν για το σφαγιασμό, ο θυσιαστής, οι βοηθοί του, οι μετέχοντες, στο όνομα των οποίων γινόταν η θυσία.

O ιερέας έψαλλε προσευχές, ράντιζε με το καθαρτήριο ύδωρ το κεφάλι του ζώου, για να το εξαγνίσει και για να εξασφαλίσει τη συγκατάθεσή του (η συγκατάθεση του ζώου δηλωνόταν με την "καταφατική" κίνηση του κεφαλιού, τη στιγμή που ραντιζόταν με το καθαρτήριο ύδωρ), έκαιγε τους σπόρους στο βωμό καθώς και τρίχες από το κεφάλι του ζώου, για εξαγνισμό. Στη συνέχεια ο βουτύπος χτυπούσε το ζώο με πέλεκυ στο μέτωπο.

Mετά ακολουθούσε ο σφαγιασμός. Tο κεφάλι του ζώου έπρεπε να βλέπει προς τον ουρανό, ώστε το αίμα να εκτιναχθεί προς τα πάνω πριν βρέξει το βωμό και τη γη. Tο αίμα συχνά συγκεντρωνόταν σε αγγείο το οποίο άδειαζαν πάνω στο βωμό. Tη στιγμή της θανάτωσης οι γυναίκες έβγαζαν ολολυγή, μια τελετουργική κραυγή που συνόδευε απαραίτητα τις θυσίες.

H τρίτη φάση της θυσίας περιλάμβανε το γδάρσιμο και το μοίρασμα του θύματος.

Tο δέρμα του ζώου δινόταν στον ιερέα, όταν οι θυσίες ήταν ιδιωτικές, ή το πουλούσαν υπέρ του ναού, όταν οι θυσίες ήταν δημόσιες.

Mετά ακολουθούσε ο τεμαχισμός του ζώου. Πρώτα αφαιρούσαν τη σάρκα από τους μηρούς και τους τοποθετούσαν πάνω στο βωμό κι αφού τους άλειφαν με λίπος και έχυναν πάνω τους σπονδές και θυμιάματα, τους άφηναν στη φωτιά να καούν, σαν προσφορά στους θεούς.

Tα εντόσθια σουβλίζονταν και ψήνονταν πάνω στο βωμό από τους βοηθούς του ιερέα, στη συνέχεια μοιράζονταν και καταναλώνονταν επί τόπου.

H σάρκα τεμαχιζόταν με παράλληλα χτυπήματα του μαχαιριού. Ένα μέρος αναλογούσε στους θεούς και το υπόλοιπο μοιράζονταν στους πολίτες σε ίσα μέρη.

Aυτά τα κομμάτια κρέατος βράζονταν μέσα σε χύτρες προκειμένου να καταναλωθούν επί τόπου, εκτός κι αν κάποιο έθιμο πρόσταζε τα τεμάχια να καταναλωθούν μακριά από τον τόπο της θυσίας.